Onze gevoelige kinderen hebben op een andere manier ondersteuning van ons ouders nodig dan kinderen die niet gevoelig zijn. Om zo optimaal mogelijk te kunnen zijn hebben ze het van ons nodig dat we met ze in verbinding staan. Dat we woorden geven aan de dingen die ze voelen. Ze leren welke gevoelens en problemen van hen zijn en welke van de ander. We leren ze hoe ze kunnen kiezen voor zichzelf zonder daar een ander mee te kwetsen.
Vertrouwen
Eén van de belangrijk dingen die ik leer de kinderen in mijn praktijk en mijn temperamentvolle dreumes in het bijzonder vertrouwen op zichzelf en leer ze hun creativiteit, enthousiasme, energie, empathie en vindingrijkheid in te zetten en voor zich te laten werken, want het is oké om goed voor jezelf te zorgen zodat overprikkeling uitblijft. Bovendien leer ik ze dat je niet door hoeft te gaan tot je huilt, gilt, schopt en schreeuwt omdat je systeem kortsluiting maakt.
En ja, dit is ook belangrijk voor niet gevoelige kinderen, maar de kinderen die wél gevoelig zijn hebben dit net een beetje meer nodig.
Soms heb ik mijn dag niet
Maar af en toe hebben ik mijn dag niet als moeder. Af en toe is het bij mijn vaste cliënten waar ik kom, ingewikkeld en moet ik alle zeilen bij zetten om hen te helpen uit de overprikkeling te blijven. Is mijn geduld gehalveerd of soms zelfs op.
Hij heeft me nodig
Laat mijn gevoelige , temperamentvolle dreumes, zich nou net in dit soort losse lussen manoeuvreren. Hij heeft me nodig en laat dat merken door me heel hard te laten werken. Een hand op de velg van de auto, zodat deze zwart is. Even met de andere hand door de aarde in de plantenbak, die afgelopen weken voldoende water heeft gezien voor een hele maand. Kiept na het tandenpoetsen de beker water over zijn romper leeg waardoor hij opnieuw een droge romper aan moet, terwijl de temperamentvolle dreumes een hekel heeft aan aan- en uitkleden.
Prikkels
Prikkels, prikkels, prikkels. Hij zoekt ze op of maakt ze zelf. Het weerspiegelt de drukte in zijn hoofd. Verhaaltje lezen, knuffelen, een kus. En dan trek ik ineens de stekker eruit. Hij ligt alleen in zijn bed, met Lou het nachtlampje aan en Ted zijn favoriete knuffel bij zich. Roept een paar keer ‘papa’, wan die is nog niet geweest voor een kus en een knuffel. Zakenreis, ja hoe leg je dat uit aan een dreumes? Kortsluiting in zijn hoofd. De vele prikkels van de dag en papa die gemist wordt. Hij begint onbedaarlijk te huilen. En ik? Ik mopper binnensmonds, kijk heel boos naar mijn stapelwerk die nog ligt te wachten en loop met een diepe zucht naar boven. Ik weet dat hij me nodig heeft. Dat ik er met al mijn liefdevolle aandacht moet zijn.
De storm is gaan liggen
We zitten samen in de stoel. Hij is boos, verdrietig en moe. Ik benoem wat ik zie, dat ik het vervelend vind voor hem dat hij zich zo voelt en dat ik er ben. Na 20 minuten is de storm gaan liggen.
Soms lukt het simpelweg niet om kortsluiting voor te blijven. Dus er zit dan niets anders op met alle tools die je in je bereik hebt de rust weer terug te brengen en de storm uit te zitten.
Daarna goed voor jezelf zorgen is belangrijk. Een kopje thee en een stuk chocolade doen bij mij dan wonderen.
