Maar af en toe hebben we een ochtend dat we niet voor- of achteruit komen met hem. Vanochtend was zo’n ochtend. Alle boekjes moesten tegelijk gelezen worden. Eerst niet op de wc willen en er daarna niet meer vanaf willen. Geen keuze kunnen maken tussen een shirt met korte of lange mouwen om vervolgens dit te herhalen bij het kiezen van een broek. Om het rijtje compleet te maken is er daarna gesteggel over sandalen of schoenen aan.
Ik hoor je denken ‘ dan kies jij toch voor hem’ . Uiteraard is dat een van de dingen die ik geprobeerd heb. Het resultaat? Een dreinend kind dat het op een huilen zet. Het start met een bewuste inzet zie ik in zijn ogen, of denk ik dat alleen maar? Om vervolgens echt te huilen, met echt verdriet. Dat alleen opgelost worden met een knuffel en ‘tillen’ hem even optillen en dragen. Wanneer het verdriet weer gezakt is zet ik hem op de grond om over te gaan tot het smeren van een boterham. Meneer is het daar niet mee eens en hup weer een jengelend kind aan mijn been. ‘ Ik heb hier geen tijd voor, we moeten brood smeren’ hoor ik mezelf zeggen. Het gedrag wordt daar natuurlijk niet minder van en na brood gesmeerd te hebben met een huilend kind aan mijn been gaan we aan tafel.
Dat blijkt echt een brug te ver en ja, ik weet dat hij bijna 2 is, hij stort zich op de grond en bonkt met zijn hoofd op de houten vloer. Ik sta te dichtbij en moet het ook ontgelden.
‘Nu ben ik het zat, we doen elkaar geen pijn’ hoor ik mezelf zeggen en op dat moment valt er een kwartje. Wat wil hij me nu eigenlijk laten zien? Ik ben als een malle alle klusjes aan het afwerken, zodat ik aan het einde misschien wat tijd over houd. Ik jaag mezelf op door het snel , snel te doen en neem Guus daarin mee. Hij vindt het niet fijn, dat is wel duidelijk en hoe voelt dit getrek eigenlijk voor mij?
Ik besluit met hem op mijn schoot aan tafel te gaan zitten. ‘ Je hebt helemaal gelijk, het kan ook best wat rustiger en met meer aandacht’, Guus antwoord met een Oké, een favoriet antwoord op dit moment.
Hooggevoelige kinderen werken vaak als een spiegel voor de mensen om hen heen en ouders in het bijzonder. Wanneer je kind lastig, vervelend of uitdagend gedrag laat zien spiegelt hij vaak iets van jou waar jij op dat moment geen oog voor hebt of aan voorbij rent. Wanneer je zo’n moment ervaart, probeer dan eens stil te staan en te kijken naar je kind. Is er een reden waarom hij op dit moment dit gedrag laat zien? Waar heb je zelf last van? Of nog beter wat heb jij eigenlijk echt nodig op dit moment? Wanneer je dit deelt met je kind en bespreekbaar maakt, leer je je kind dat het goed is om te delen wat er in je omgaat en dat je aan de ander duidelijk kunt maken wat je eigenlijk wilt. Dat is stukken effectiever en kost veel minder energie.
