Ik loop door de Hema en hoor een kind ‘ik wil’ tegen zijn moeder zeggen. Dit herhaalt zich een aantal keer. Eerst geeft moeder geen reactie en vervolgens zegt ze “ik wil , ik wil, je hebt niet zoveel te willen”. Het is iets dat je vroeger veel hoorde. In mijn eigen jeugd was willen ook niet aan de orde. Je was blij als je wat kreeg, maar had vaak niet het lef om te zeggen wat je echt wilde. Begrijp me niet verkeerd, ik heb een fantastische jeugd gehad en heb ook zeker geen jeugd trauma’s opgelopen door het feit dat je niet zoveel te willen had.
Toch is dat in deze tijd anders en voor hooggevoelige kinderen met een sterke wil helemaal. Het wordt nog regelmatig als iets negatiefs gezien. Kinderen behoren niet te willen, ze mogen al blij zijn als ze wat krijgen is nog vaak de tendens. Nu wil het geval dat kinderen steeds beter weten wat ze willen. Dit zie ik bij veel hooggevoelige kinderen met een sterke wil terug. Ze weten wat ze willen, hoe ze het willen en wanneer ze het willen. De wanneer is meestal NU!, niet over vijf minuten, niet straks of zometeen, maar nu onmiddellijk.
Dat willen is vaak ontzettend lastig voor heel veel mensen. Voor de juf, de bakker, de trainer, voor jou als ouder. Vaak is dat wat je kind wil namelijk iets anders dan wat jij wil of dat wat nodig is op dat moment.
Zo kun je niet alle snoepjes kopen in de supermarkt. Wil je je kind leren dat wanneer je in de Hema loopt er niet altijd een nieuwe pen of een nieuw stuk speelgoed gekocht wordt. Maar wil je je kind ook leren dat hij, hetgeen hij wil soms even moet uistellen. Dat is hoe onze hele maatschappij werkt. Ik moet een tijdje wachten voordat ik krijg wat ik zo graag wil. Zelfs met de online gekochte pakketjes, iets waar mijn cliënt gister met moeite op kon wachten want het duurde zooo lang.
Om terug te komen op die hooggevoelige kinderen met een sterke wil. De term zegt het al ze hebben een wil die erg sterk is. Dit is een prachtige eigenschap omdat het zorgt voor doorzettingsvermogen, een stevige eigen identiteit, niet zo maar met alle winden meewaaien en de daadkracht om duidelijk te maken aan een ander waar je behoeftes liggen. Het lastige aan dat willen is , dat een ander vaak niet jouw noodzaak ziet. Je wil leren dat je soms even moet wachten of dat er eerst gewerkt moet worden voordat je kunt spelen.
Door de dag heen wordt er heel veel voor onze kinderen bepaald. Dat ze naar school moeten, hoe laat ze er moeten zijn, welke werkjes ze moeten doen, wanneer ze moeten eten, hoe lang ze mogen buiten spelen, wanneer het tijd is om te douchen of te slapen. Dit is iets dat vooral kinderen met een sterke wil erg lastig vinden. Zij willen immers alles zelf bepalen. Wanneer je ze dwingt om te doen wat van hen verwacht wordt, nodig is en altijd te gehoorzamen. Breek je hun wil, ze leren dat wat zij willen minder belangrijk is dan wat een ander wil. Ze leren dat het niet oké is om kenbaar te maken wat je wilt. Ze leren dat het beter is om af te wachten, een ander te laten bepalen hoe het moet. En dat is eeuwig zonde!
Er zijn zoveel dingen die je kind zelf kan beslissen of zelf kan regelen. Gaat het dan altijd zoals het was gegaan als ze het volgens onze regels, visie, manieren hadden gedaan? Waarschijnlijk niet. Maar wat is het ergste dat kan gebeuren? Dat je kind een dagje koude armen heeft omdat het perse in een t-shirt naar school wil, dat het er nogal winters bijloopt in de lente met een sjaal om, of dat het een outfit bij elkaar heeft gezocht waar menigeen de wenkbrauwen van optrekt?
Zolang er geen gevaar is voor het leven van je kind of van de ander en er met respect om wordt gegaan met de omgeving is er in mijn optiek niet zoveel aan de hand.
Laat je kind dus lekker willen en bedenk voor jezelf eens wat het ergste is dat er kan gebeuren wanneer jij je kind toestaat te doen wat hij wil.
