“Jullie zijn veel te meegaand”, dat is iets dat ik regelmatig hoor, wanneer ze ons bezig zien met Guus. Het is een interessante opmerking. Ik ben er van overtuigd dat jullie ook wel eens een opmerking met deze strekking hebben ontvangen.
Verschillende visies
Allereerst is daar natuurlijk de discussie mogelijk wat dat meegaand is. Meestal laat ik deze opmerking aan mij voorbij gaan. Maar vorige week besloot ik toch met de ander in gesprek te gaan, om erachter te komen wat nu precies bedoelt wordt met deze opmerking.
Er ontstond een leuk gesprek over onze hier en daar verschillende visies op opvoeden. Wij geven Guus veel kansen om te ontdekken hoe hij past binnen dat wat hij zelf wil en dat wat wij willen of verwachten.
Bij de eendjes
Om het wat concreter te maken schets ik de volgende situatie. We lopen samen door een park, een eindje verderop lopen er eendjes met kuikentjes. We leren Guus dat hij wel mag kijken, maar de dieren niet aan mag raken. Een uitdaging voor een bijna peuter die graag alles met zijn handen, en ook het liefst zijn mond ervaart. Tel daar een sterke wil bij op en je hebt het recept voor een mooi leermoment. Het gaat een tijdje goed, maar Guus krijgt het toch niet helemaal voor elkaar zijn impulsen te onderdrukken. Hierdoor komt hij gevaarlijk dichtbij. Ik benoem nogmaals de afspraak ‘ alleen kijken’ . Het woord ‘niet’ wordt namelijk niet fatsoenlijk verwerkt in onze hersenen waardoor deze overgeslagen wordt, vandaar dat ik benoem wat ik wél wil.
Als dat niet voldoende is
Wanneer dit niet lukt help ik hem een handje door mijn arm tussen Guus en de eendjes te houden. Als ware een fysieke grens. Wanneer hij echt te dichtbij komt, pak ik hem op en kijken we van een afstandje naar de eendjes. We hebben nog wat brood in de zak dat Guus graag wil geven, dus zet ik hem weer neer, zodat hij de eendjes kan voeren. Opnieuw komt hij te dichtbij en pak ik hem weer op. Voor het laatste stukje brood zet ik hem weer neer, nu komt hij weer dichterbij maar stopt op tijd. Hier geef ik hem een compliment dat hij de eendjes zo goed voert en op de juiste afstand blijft.
Meegaand
We wandelen weer verder, nadat we uitgebreid de eendjes gevoerd hebben. Waarna mijn gezelschap zegt “ Jullie zijn veel te meegaand”. Ik bevraag op welk vlak dan? De ander Guus niet opnieuw op de grond had gezet maar had vastgehouden, omdat het blijkbaar nog niet lukt.
Andere aanpak
Ik realiseer me ineens dat dit iets is dat veel gebeurt bij ouders van hooggevoelige kinderen. Hooggevoelige kinderen hebben een andere aanpak nodig wanneer het gaat om opvoeden en tot ontwikkeling komen. Wanneer er te veel van hen gevraagd wordt, raken ze overprikkeld met woede uitbarstingen, boze buien en veel verdriet tot gevolg. Als ouder moet je hen dus helpen de hoeveelheid prikkels in goede banen te leiden zodat het voor hen en de rest van het gezin gezellig blijft.
Met strakke hand
Met strakke hand regeren werkt niet voor ons gevoelige kind. Meebewegen en zien wat hij nodig heeft werkt wel. Dat maakt dat voor een buitenstaander onze opvoeding soms wat onoverzichtelijk is. We laten soms dingen toe die we op een andere momenten niet toe laten, omdat hij het op dat moment nodig heeft. Verwarrend? Voor de omgeving vast wel. Voor Guus? Guus weet heel goed waar hij aan toe is. Dat wij als ouders naar hém kijken en zien wat hij op dat moment het meeste nodig heeft. Soms wijken we dan wel eens af van onze ‘regels en afspraken’, maar wat is nou fijner, een gelukkig kind of gehandhaafde afspraken?
